پَـر مـی‌زنـد دوبـاره دلـم در هـوای تو            دارم هوای بوسه به صحن و سرای تو

اذن دخـول خـوانـده دلـم تا کـنی نـظـر            زائـر شـوم دوبـاره سـوی سامـرای تو

ای دومین حسن چو حسن ذره پروری            پُر می‌شود دو دست گدا از عـطای تو

بر روی فرش، عرش خدا جلوه می‌کند            تا می‌خورد تکان ز نـسـیمی عـبای تو

صدها هزار بار جهان و هر آنچه هست            آقـا غــلام کــوی تــو، آقــا فــدای تــو

هم تو غریب هستی و هم مرقدت غریب            امـا غــریـب نـیسـت دمـی آشـنـای تـو

دشـمن تو را نهـاد به زندان و بی‌خـبر            از آنکه هـسـت عـالـم امکـان برای تو

مانـند مـادرت به جـوانـی شـکـسـته‌ای            زهـر جـفـا گـرفت رمـق از صدای تو

گــفــتـی به آه آب بــرایـت بــیــاورنــد            ذکر حسین بود و عـطش هـر نوای تو

شکر خدا که لحـظۀ آخـر پـسر گـرفت            در بـیـن سـیــنـه مــاه رخ دلـربـای تـو

آه از سـری که رفت به بـالای نـیزه‌ها            آه از تنی که ماند به صحـرای کـربـلا